احادیث درباره اسراف

امام باقر (ع) :

یا بُنَىَّ عَلَیکَ بِالحَسَنَةِ بَینَ السَّیِّئَتَینِ تَمحو   هُما قالَ: وَکَیفَ ذلِکَ یا أَبَةِ؟ قالَ: مِثلُ قَولِهِ، «وَالَّذینَ إِذا أَنفَقوا لَم یُسرِفوا وَلَم یَقتُروا»؛
امام باقر علیه‏السلام به فرزندش امام صادق علیه‏السلام فرمودند: تو را سفارش مى‏ کنم به انجام کار خیر وسط دو کار بد تا آن دو را محو کند، امام صادق علیه‏السلام سئوال کردند چگونه چنین چیزى ممکن است؟ امام فرمودند: همانطور که قرآن مى‏گوید مؤمنین کسانى هستند که وقتى خرج مى‏کنند اسراف و یا سختگیرى نمى‏کنند (اسراف و سختگیرى هر دو بدند و میانه روى وسط آنها خوب است)

تفسیر نورالثقلین، ج4، ص27، ح 98

امام صادق (ع) :

لَیسَ فیما أَصلَحَ البَدَنَ إِسرافٌ... إِنَّما السرافُ فیما أَتلَفَ المالَ وَأَضَرَّ بِالبَدَنِ؛
در آنچه بدن را سالم نگه مى‏ دارد اسراف نیست بلکه اسراف در چیزهایى است که مال را از بین ببرد و به بدن صدمه بزند.

بحارالأنوار، ج75، ص303، ح6

امام صادق (ع) :

لِلمُسرِفِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: یَشتَرى مالَیسَ لَهُ وَیَلبِسُ ما لَیسَ لَهُ وَیَکُلُ ما لَیسَ لَهُ؛
اسراف کننده سه نشانه دارد: آنچه در شأنش نیست خریدارى مى‏کند، آنچه در شأنش نیست مى‏ پوشد و آنچه در شأنش نیست مى‏ خورد.

تفسیر نورالثقلین، ج1، ص772، ح313

امام صادق (ع) :

رُوىَ أَنَّهُ نَظَرَ الصّادِقُ إِلى فاکِهَةٍ قَد رُمیَت مِن دارِهِ لَم یُستَقصَ أَکلُها فَغَضِبَ وَقالَ: ما هَذا إِن کُنتُم شَبِعتُم فَإِنَّ کَثیرا مِنَ النّاسِ لَم یَشبَعوا فَأَطعِموهُ مَن یَحتاجُ اِلَیهِ؛
نقل شده است که امام صادق علیه‏السلام مشاهده کردند که سیبى را نی م‏خورده از خانه بیرون انداخته اند، خشمگین شدند و فرمودند: اگر شما سیر هستید، خیلى از مردم گرسنه‏ اند خوب بود آن را به نیازمندش مى‏ دادید.

بحارالأنوار، ج66، ص432، ح16

امام على (ع):

فَدَعِ السرافَ مُقتَصِدا وَاذکُر فِى الیَومِ غَدا وَأَمسِک مِنَ المالِ بِقَدرِ ضَرورَتِکَ وَقَدِّمِ الفَضلَ لِیَومِ حاجَتِکَ؛
اسراف را رها کن و میانه‏ روى در پیش‏گیر و امروز به یاد فردا باش و از مال به اندازه ضرورتت نگه‏دار و اضافى آن را براى روز نیازمندیت (قیامت) پیش فرست.

نهج البلاغه، نامه‏21

امام صادق (ع) :

لَمّا سُئِلَ عَن أَدنَى السرافِ ـ : إِبذالُکَ ثَوبَ صَونِکَ وَإِهراقُکَ فَضلَ إِنائِکَ... ؛
در پاسخ به سئوال از کم‏ترین حدّ اسراف فرمودند: کم‏ترین اندازه آن این است که لباس بیرونت را لباس خانه دم دستى قرار دهى و ته مانده ظرفت را دور بریزى.

کافى، ج4، ص56، ح10