در خواست نوجوان بسیجى از رهبر معظم انقلاب اسلامى (مد ظله العالی)

در یکى از روزهاى سال 1362، زمانى حضرت آیت الله العظمى امام خامنه اى، رییس جمهور وقت، براى شرکت در مراسمى از ساختمان ریاست جمهورى، واقع در خیابان پاستور خارج مى شد، در مسیر حرکتش تا خودرو، متوجه سر و صدایى شد که از همان نزدیکى شنیده مى شد.

صدا از طرف محافظ ها بود که چند تاى شان دور کسى حلقه زده بودند و چیزهایى مى گفتند، صداى جیغ مانندى هم دائم فریاد مى زد:

آقاى رییس جمهور!

آقاى خامنه اى! من باید شما را ببینم.

رییس جمهور از پاسدارى که نزدیکش بود پورسید:

چى شده؟ کیه این بنده خدا؟

پاسدار گفت:

نمى دانم حاج آقا! موندم چطور تا اینجا تونسته بیاد جلو.

پاسدار که ظاهرا مسئول تیم محافظان بود، وقتى دید رییس جمهور خودش به سمت سر و صدا به راه افتاد، سریع جلوى ایشان رفت و گفت:

حاج آقا شما وایسید، من مى رم ببینم چه خبره. ادامه مطلب...

خصوصیات اخلاقی 

شیخ رجبعلی خیاط

       جناب شیخ بسیار مهربان، خوشرو، خوش اخلاق،متین و مؤدب بود. همیشه دو زانو می نشست، به پشتی تکیه نمی‌کرد، همیشه کمی ‌دور ازپشتی می‌نشست. ممکن نبود با کسی دست بدهد و دستش را زودتر از او بکشد. خیلی آرامشداشت. هنگام صحبت اغلب خنده رو بود. به ندرت عصبانی می‌شد. عصبانیت او وقتی بود کهشیطان و نفس سراغ او می‌آمدند. در این هنگام سراسر وجودش را خشم فرا می‌گرفت و ازخانه بیرون میرفت و آن گاه که خود را بر نفس چیره می‌یافت، آرام باز میگشت.
نکته مهمی که در حسن خلق، مورد توجه شیخ بود و دیگران را نیز بدان توصیهمی‌فرمود، این بود که انسان باید برای خدا خوش اخلاق باشد و با مردم خوش رفتاریکند. در این باره می‌فرمود:

» تواضع و حسن خلق، برایخدا، نه برای جلب مردم به سوی خود و ریاکارانه«

شیخ بسیار کمحرف بود، حرکات و سکنات او به خوبی نشان می‌داد که در حال فکر و ذکر و توجه بهخداست. اول و آخر صحبتش خدا بود. نگاه به او، انسان را با خدا آشنا می‌کرد.

در جلسات دعا، بسیار گریه می‌کرد. هرگاه اشعار حافظ یا طاقدیس خوانده می‌شدمی‌گریست. در عین گریه، قادر بود تبسم کند و بخندد و یا مطلبی را نقل کند که همه رااز کسالت بیرون بیاورد. نسبت به وجود مقدس امیرالمؤمنین(ع) بسیار عشق می‌ورزید،مانند پروانه گرد شمع وجودش پر و بال می‌زد، هنگامی که می‌نشست در هر چند نفس، یکبار ذکر«یا علی ادرکنی«را تکرارمی‌کرد.

شادی روح آن مرحوم صلوات

بوی شهید

به جای آنکه همه ساله سوی مکه روید
به جاست گر نظری نیز سوی فکه روید
مگر نه ‌آنکه حسین از حجاز بیرون زد
اقامه کرد نمازی که سجده در خون زد
هنوز بوی شهید از هویزه می‌آید
صدای نالة قرآن ز نیزه می آ‌ید
شب شهادتم اسپند و عود برگیرید
زنعش سوخته‌ام بوی دود برگیرید
اگرچه در سفر من عطش فراوان است
چه باک بدرقة راهم آب و قرآن است
فرشتگان عطشم را به آب می‌شویند
غبار نعش مرا با گلاب می‌شویند

«شعر از مرحوم آغاسی»